تقویت لب: یک هنر و یک علم

لب مهمترین ویژگی زیبایی و جوانی است، بسیاری از افراد آرزوی لب های برجسته و پر دارند. از نظر زیبایی شناسی، لب ها یک کانون زیبایی را به وجود می آورند و از نظر عملکردی علاوه بر ارائه نمایش بصری از احساسات، بخشی از دستگاه گفتار نیز هستند. اغلب بیماران قبل از اینکه به دنبال درمان با تزریق فیلر لب باشند، تصور روشنی در مورد اینکه چه چیزی می خواهند داشته باشند دارند، اگرچه ممکن است این تصور همیشه ایده آل نباشد. بیمارانی که می خواهند مانند افراد مشهور به نظر برسند یا افرادی که می خواهند به طور قابل توجهی جوان تر به نظر برسند، برای پزشک خود مشکل ایجاد می کنند زیرا شکل و حجم لب با افزایش سن تغییر می کند و به طور طبیعی کاهش می یابد.

تغییرات مهم در نواحی پری اورال شامل ریتیدهای عمودی، عمیق شدن خطوط نازولابیال، افتادگی گوشه لب (افتادگی خطوط گوشه لب ها)، نازک شدن لب ها و صاف شدن لب بالا همراه با کاهش شکل کمان کوپید می باشد. جوان سازی لب یک روش معمول درخواست شده و اغلب استراتژی های درمانی متعددی در دسترس پزشکان است. روش های متداول شامل اضافه کردن حجم به لب ها یا برجسته کردن مرز ورمیلیون (لیپلین) معمولاً از طریق تزریق فیلرهای پوستی یا تقویت خط لب با استفاده از آرایش نیمه دائمی است.

شکل 1

ارزیابی و اندازه گیری

قبل از اقدام به تقویت لب، چند قانون اساسی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود. یونانیان باستان معیاری معتبر به نام “ضریب طلایی” تهیه کردند، براساس این معیار ضخامت لب پایین باید 1.614 برابر ضخامت لب فوقانی باشد و لب فوقانی باید 2 میلی متر برجسته تر از لب پایین تر باشد. پزشک هنگام انجام روش های زیبایی بر روی لب برای حفظ ظاهر طبیعی و تعادل برای چهره باید این قوانین را رعایت کند.

• به طور کلی، فاصله بین دو محل تلاقی دهانی باید برابر با فاصله بین دو نقطه میانی مردک باشد، اگر چهار نقطه به هم متصل شوند یک مربع ایجاد می شود (شکل 1).
• در قفقازی ها نسبت لب فوقانی نسبت به لب تحتانی باید از 1 تا 1.618 میلی متر باشد (سایر قومیت ها ممکن است ابعادی نزدیک به 1 تا 1 داشته باشند).
• نسبت طول / حجم لب فوقانی باید بین 0.65-0.85 از لب پایین باشد. اگرچه مردان لب های بالایی نسبتاً نازک تری نسبت به خانمها دارند، اما نسبت در هر دو جنس مشابه است.
• یک کمان کامل کوپید همراه با ستون های فیلترال ایده آل است.

چندین روش دیگر برای ارزیابی وضعیت لب و تأثیر آن بر پروفایل صورت استفاده شده است.  از مشهورترین موارد ذکر شده خطRickett ‘E’ ، خط Steiner’s ‘S’ ، خطHoldaway’s ‘H’ ، خط Burstone’s ‘B’ و بافت Sushner’s خط ‘S2’ است (شکل 2). Naiduضمن مطالعه ثبات خطوط مرجع ve، نشان داد که خط S2، E  و خط B کمترین تغییر را دارند و بنابراین بهترین خطوط مرجع را در داوری موقعیت افقی لب ارائه می دهند. خط Rickett’s رابطه لب ها با بینی و چانه را نشان می دهد (شکل 2). اگرچه لب فوقانی باید در صفحه عمودی کمی بیشتر از لب پایین بیرون زده باشد (1-3 میلیمتر)، اما برای زیبایی شناسی باید به ترتیب فضای 4 و 2 میلی متری بین حداکثر برآمدگی لب های فوقانی و تحتانی وجود داشته باشد. خط Burstone’s ‘B’ (شکل 5) به بافت نرم زیر بینی و پوست پوگونیون متصل می شود (با نقطه میانی چانه به عنوان نقطه مرجع پایین آن). خط Sushner’s (شکل 4) از بافت نرم بینی (پل بینی) تا بافت نرم پوگونیون است. خطHoldaway’s ‘H’ (شکل 6) از بافت نرم پوگونیون به سمت لب بالا کشیده می شود.

شکل 2

ارتفاع ناحیه فوقانی، میانی و ناحیه تحتانی صورت باید تقریباً برابر باشد تا تقارن حفظ شود. ناحیه تحتانی صورت را می توان به سه قسمت تقسیم کرد که قسمت سوم فوقانی آن از زیر بینی تا دهان (در حالت ایده آل این ناحیه 1.1 سانتی متر است) و دو سوم تحتانی، دهان تا چانه است. لب فوقانی باید 1-2 میلی متر از لب تحتانی برجسته تر باشد.

برخی از خطاهای رایج که منجر به نتایج زیبایی شناختی ضعیف می شوند عبارتند از:

• فقط مرز vermillion مخصوصاً در بیماران مسن درمان شود
• تزریق بیش از حد محصول در ناحیه میانی لب
• عدم دستیابی به تعادل با تزریق بیش از حدلب فوقانی در مقابل لب پایین یا بالعکس
• تزریق بیش از حد فیلر به طور کلی
• عدم حفظ تعادل لب با ساختارهای اطراف دهان یا کل صورت

عروق خونی و اعصاب

درک آناتومی بدن برای تمامی تکنیک های مورد استفاده در عمل زیبایی، ضروری است. در هنگام درمان ناحیه پری اورال، آگاهی از موقعیت و عمق شریان های خونی اطراف این ناحیه امری حیاتی است. با این حال، هر بیمار خصوصیات آناتومیکی خود را داشته، بنابراین برای کمک به تشخیص موقعیت شریان ها قبل از درمان، می توان شریان های اطرف دهان را قبل از تزریق لمس و معاینه کرد.

عضلات لب عصب حرکتی را از عصب صورت و عصب حسی از شاخه های فک بالا (V2) و فک پایین (V3) عصب سه قلو دریافت می کنند. خونرسانی به لب ها از طریق شریان های لابیال فوقانی و تحتانی انجام می شود. این شاخه های شریان صورت در اعماق عضله orbicularis oris واقع شده اند. شاخه های شریان صورت درست در بالای labial commissure به شریان لابیال فوقانی می پیوندد.

شکل 4-عروق خونی لب

فیلرها

امروزه لیست های فزاینده ای از گزینه های درمانی برای اهداف تقویت لب در بازار موجود است. تکنیک هایی از قبیل درم ابریژن، لیزر و لایه برداری شیمیایی معمولاً برای جوان سازی لب و ناحیه اطراف آن استفاده می شود. با این حال، رایج ترین روش برای تقویت و زیباسازی لب، استفاده از فیلرهای پوستی است.

در ابتدا، کلاژن گاوی ماده مورد نظر برای جوان سازی بافت نرم صورت بود؛ با این حال، یک پرکننده ایده آل امروزی زیست سازگار، زیست تخریب پذیر، با آناتومی بیمار تنظیم می شود، طبیعی به نظر می رسد و دائمی نیست. یک مولکولی که با تمام این خصوصیات سازگار باشد، هیالورونیک اسید (HA) است.

هیالورونیک اسید

اسید هیالورونیک یک پلیمر کاملاً آبدوست است که 70 سال پیش کشف شد. اسید هیالورونیک، که به عنوان هیالورونان نیز شناخته می شود، گلیکوزامینوگلیکان آنیونی و بدون سولفات است که به طور گسترده در سراسر بافت های همبند، اپیتلیال و عصبی توزیع می شود. به طور متوسط یک فرد ​​70 کیلوگرمی (154 پوند) تقریباً 15 گرم HA در بدن خود دارد که  روزانه یک سوم آن تخریب و سنتز می شود.

HA یک دی ساکارید گلیکوزامینوگلیکان است که از تکرار متناوب واحدهای اسید D- گلوکورونیک و N-استیل-D-گلوکزامین تشکیل شده است. خواص HA باعث می شود که به عنوان یک ماده پر کننده عالی لب عمل کند زیرا مقادیر زیادی آب را جذب می کند و در نتیجه لب ها را آبرسانی و حجم دهی می دهد.

یکی دیگر از مزیت های اصلی HA این است که می توان به صورت اتصال متقاطع شکل گرفت و ژل هایی با ضخامت های مختلف ایجاد کرد.  فیلرهایی با چسبندگی بالا و ویسکوزیته کم نرم تر هستند و متعاقباً برای تقویت لب مورد استفاده قرار گیرند.

تکنیک درمانی و حداقل خطر

به علت وجود پایانه های عصبی در ناحیه پری اورال تزریق فیلر در این ناحیه و لب می تواند دردناک باشد. استفاده از بیحسی موضعی 20 دقیقه قبل از تزریق به کاهش درد کمک می کند. همچنین می توان از بلوک عصبی برای کنترل درد استفاده کرد.

تزریق را از مرز vermillion شروع کنید؛ از ناحیه جانبی تا میانی، به آرامی فیلر را تزریق (تکنیک رتروگراد) و آسپیره کنید، تا خطر آسیب عروقی به حداقل برسد. می توان حجم را با تزریق به مرز مرطوب/ خشک در عمق متوسط ​​ایجاد کرد.

البته اگر پزشک اهمیت درمان کل لب و اجزای پری اورال را فراموش کند و تنها روی حجیم سازی مرز خشک و مرطوب تمرکز کنند، لب غیر طبیعی به نظر خواهد رسید. علاوه بر این، افزایش حجم داخل لب مقداری از دیده شدن دندان ها جلوگیری کرده و بیمار را مسن تر به نظر می رسد.

پزشک باید این منطقه را به عنوان آخرین راه برای حجیم سازی و تغییر شکل لب در نظر بگیرد. هنگام تزریق به مرز مرطوب خشک، برای افزایش انحنای لب پایین، باید کمترین مقدار فیلر (کلا 0.2-0.5 میلی لیتر) تزریق شود. هر ناحیه هنگام تزریق اثر متفاوتی دارد، تزریق فیلر در چربی راحت و روان انجام می شود، در حالی که تزریق در بخش های سطحی تر کمی بیشتر به اعمال فشار نیاز دارد.

شما باید بدانید که در چه محلی تزریق را انجام دهید تا میزان درد و ناراحتی برای بیمار به حداقل برسد. عوارض جانبی ناخواسته ممکن است با تزریق هر نوع فیلر پوستی رخ دهد، از این رو تزریق لب، نیاز به تجربه کافی دارد. اولین قدم برای جلوگیری از عوارض استفاده از فیلر مناسب و ایمن است.

با این حال، عوارض جانبی هنوز هم ممکن است رخ دهد و می توان فوراً پس از تزریق یا با تأخیر اتفاق بافتد. عوارض ممکن است شامل واکنش محل تزریق، عفونت، حساسیت و آلرژی، کبودی و تروما به علت تکنیک تزریق ضعیف باشد. پس از مشاوره دقیق و بررسی تاریخچه پزشکی، پزشک باید پیش از درمان با فیلرهای پوستی، پیشگیری از تبخال را در نظر بگیرد (پیشگیری باAciclovir  5 بار در روز به مدت 5 روز).

 هیچ اطلاعاتی علمی برای تأیید این باور که فیلرها نقش مهمی در عود عفونت تبخال دارند، وجود ندارد و بنابراین نیازی به استفاده از آنتی ویروس جهت پیشگیری برای همه بیماران نیست. اما بیمارانی که پس از تزریق فیلر سابقه ایجاد تاول های تبخالی داشته اند، می توانند از آن سود ببرند. در صورت وجود نشانه هایی از عفونت به عنوان مثال عفونت داخل دهانی، مخاطی یا دندانپزشکی یا تبخال در هرجای بدن تزریق فیلر برای لب نباید انجام شود.

همانند هر روش دیگری که سطح پوست را آزرده و زخمی می کند، فیلرهای پوستی خطر ابتلا به عفونت پوست را افزایش می دهند، بنابراین روش تزریق آسپتیک (ضد عفونی) باید در نظر گرفته شود. دهان میزان بالاتری از بار باکتریایی را نسبت به مناطق دیگر روی صورت دارد، بنابراین مهم است مطمئن شوید ناحیه تزریق، تا حد امکان تمیز و ضد عفونی باشد.

متوقف کردن مصرف داروهای ضد التهاب و خودداری از الکل به مدت دو الی سه روز قبل از تزریق می تواند جهت به حداقل رساندن خطر کبودی کمک کند.  پزشک باید در مورد مراحل درمان بطور کامل شامل نتایج مورد انتظار و عوارض احتمالی با بیمار بحث کند.

عدم تقارن از قبل یا شرایط پوستی باید برجسته شود و البته عکس قبل و بعد از درمان ضروری است. محصولاتی که به صورت خیلی سطحی تزریق می شوند ممکن است منجر به ایحاد ندول یا ایجاد یک رنگ مایل به آبی بنام پدیده تیندال شوند. این همچنین می تواند نتیجه ای از هموسیدرین باشد که در اثر خونریزی داخل درم ایجاد شده است.

ندول هایی که از اسید هیالورونیک (HA) در لب ایجاد می شوند، گاهی اوقات می توانند سوراخ شوند و محتوای آنها را خارج کرد (شکل 5). همچنین می توان از هیالورونیداز جهت تصحیح هرگونه عدم تقارن استفاده کرد. تزریق فیلر در ستون فیلترال به نتایج مطلوب زیبایی شناسی کمک می کند.

تزریق با کانولا برای تزریق فیلر لب و نواحی پری اورال

به طور معمول، فیلرهای پوستی با استفاده از سوزن های نوک تیز تزریق می شدند، اما استفاده از کانولا جهت تزریق پرکننده پوستی مزایای بسیاری دارد. تزریق فیلر لب با کانولا باعث کاهش قابل ملاحظه کبودی و همچنین درد کمتر می شود، بنابراین محبوبیت بیشتری در بین بیماران دارد.

استفاده از سوزن چندین تزریق و سوراخ شدی پوست نیاز دارد در صورتی که با کانولا فقط یک الی دو تزریق نیاز است که برای بیماران خوشایندتر می باشد و به علت عوارض کمتر بیمار زودتر می تواند به کار برگردد.  ناحیه پری اورال عروق بسیاری داشته، شریان لابیال دارای شاخه های مختلفی است و این باعث می شود بیشتر از مناطق دیگر صورت مستعد به کبودی باشد.

در بیمارانی که احتمال کبودی یا تورم بیشتر است، استفاده از کانولا این خطر را کاهش می دهد. براساس نتایج تحقیق دکتر آن چپاس متخصص پوست در آمریکا، هیچکدام از 60 بیمار پس از تزریق فیلر به وسیله کانولا دچار انسداد شریانی نشدند همچنین، میزان کبودی و تورم در مقایسه با سوزن کمتر بود. سیستم شریانی صورت یک منطقه پر خطر برای تزریق فیلر است و تزریق داخل این شریان ها به طور بالقوه منجر به بروز نکروز گسترده در پوست و حتی کوری در بیمار میگردد.

بنابراین، کاهش خطر تزریق فیلرها به داخل شریانهای زیر پوست از اهمیت بالایی برخوردار است. احتمال برخورد و تزریق فیلر به شریان های خونی با استفاده از کانولا به مراتب کمتر است. علاوه بر این، هنگام استفاده از کانولا، متخصص می تواند نوع بافت و ساختارهای مختلفی که کانولا از آنها عبور میکند را تشخیص دهد. این خصوصیت به شما این امکان را می دهد که تصمیم بگیرید که چگونه و از چه جهتی فشار را اعمال کنید و به وضوح مسیر حرکت کانولا را مشخص کنید و همچنین نشان می دهد که روند انجام کار شما به چه صورت است.

اگر شما تزریق را به ناحیه چربی زیر جلد هدایت کنید، ممکن است نتیجه کار مطلوب نباشد. انتخاب اندازه و طول مناسب در کانولا بسیار حائز اهمیت است. یک کانولا که ضخامت بسیار نازکی دارد، درست مثل یک سوزن عمل می کند و می تواند موجب پارگی رگ های خونی شود. تزریق فیلر توسط کانولا با طول 38 میلی متر و گیج 25 احتمال سوراخ شدگی و آسیب عروقی کمتر و طول خوبی برای رسیدن به ناحیه میانی لب هنگام ورود از کنار دهان دارد.

با وجود اینکه تزریق فیلر با کانولا به میزان کمتری احتمال نفوذ و آسیب به عروق زیر پوستی را دارد، تزریق با سوزن می تواند دقیق تر و قابل کنترل باشد. همچنین قیمت کانولا را باید در نظر داشت. بسته به محصول مورد استفاده، تکنیک تزریق، تمایل بیمار و تشخیص پزشک می توان از کانولا یا سوزن جهت تزریق فیلر به لب استفاده کرد.